Analizując historię żeglugi wodnej śródlądowej w Europie należy podkreślić, że od początków państwa dążyły do zapewnienia wolności żeglugi. Pierwsze przepisy w tym zakresie zostały ogłoszone w czasie Kongresu Wiedeńskiego w 1815 roku. Wolność żeglugi dla państw nad Renem określiła konwencja w Moguncji w 1831 roku, Konwencja dla żeglugi reńskiej z 1868r. Wszystkie wymienione akty prawne potwierdził Traktat Wersalski z 1919. Ponadto w 1967 w życie weszła znowelizowana wersja Konwencji dla żeglugi reńskiej. Żeglugę na Dunaju uregulowały Traktat Paryski z 1856 roku oraz Konwencja Belgradzka z 1948 roku. Normy prawne żeglowania drogami wodnymi określiła Barcelońska Konwencja Rzeczna z 1921 roku. Wyznaczyła ona pojęcie drogi wodnej o znaczeniu międzynarodowym i dróg umiędzynarodowionych, które poddawane są kontroli specjalnych komisji rzecznych. Dokument z Barcelony potwierdził zasadę swobody żeglugi na szlakach o znaczeniu międzynarodowym dla wszystkich statków Największy wpływ na rynek przewozów śródlądowych miała decyzji Unii Europejskiej o zniesieniu barier dostępności dla armatorów oraz oficjalnych taryf.
