Coaching to młoda dyscyplina pracy nad sobą, w naszym kraju. Jej głównym założeniem jest to, iż osoba wymagająca pomocy coacha wie najlepiej, co jej pomoże. Problemem owej osoby jest nieuświadomienie sobie rozwiązania danego problemu. Rolą coacha w tym wypadku jest pomóc osobie znaleźć rozwiązanie, jednocześnie nie doradzając.
Podstawowym narzędziem pracy na sesji coachingowej jest pytanie. Coach je zadaje, niejako prowokując nas do myślenia. Zazwyczaj pytania są tak skonstruowane, by pomogły nam odkryć nowe rozwiązania, o których istnieniu nie mieliśmy pojęcia. Odpowiedzi na zadawane pytania, mogą być czasem szokujące dla nas. Nie należy się tego bać, ponieważ to prawda o nas. A prawda jest podstawą do większości naszych problemów.
Sama sesja trwa godzinę, czasem półtorej. W tym czasie jesteśmy tylko my i problem nam doskwierający. Co jakiś czas coach pyta, czy idziemy w dobrą stronę. Czy nam odpowiada to, w jaki sposób pracujemy nad problemem. Coach nie zrobi nic przeciwko nam, a nawet oczekuje zgody na dalsze działanie. To wynika z założenia coachingu, jakim jest fakt, że to my wiemy, co dla nas najlepsze.
W sesji, poza samym naszym mówieniem, coach może zaproponować jakieś ćwiczenie. Tłumaczy nam na początku, czego dotyczy ćwiczenie i pyta o zgodę. Jeśli uznamy, że to zadanie jest nam niepotrzebne, coach nie będzie nas namawiał do jego wykonania i pokaże alternatywę.
W coachingu to my jesteśmy najważniejsi, bez oceny ze strony coacha, bez jego rad. On tylko, lub aż, prowokuje nas do spojrzenia na problem z innej perspektywy. Używa do tego technik i wzorów, które niejednej osobie zmieniły życie. Coacha obowiązuje tajemnica, więc nie ma sensu obawiać się wydobycia naszego wnętrza, wad i problemów. Jego zadaniem jest pomoc, nie ocena.
